ISTORIJA LOVAČKOG ORUZIJA

Razvojem čovjeka razvijao se i pribor za lov jer je njihov razvoj tijesno povezan tokom najranije istorije čovječanstva. Od momenta kada je čovjek počeo koristiti najprimitivnije
oružje, on se ujedno i umno razvijao pa je pronalaziosve novije načine korišćenja raznih predmeta iz prirode, da bi kasnije, premasvojim umnim sposobnostima i potrebama, počeo oblikovati lovačko oružje koje je tako i nastalo.
U početku su korišćeni različiti tipovi buzdovana, kojima su udarcem obarali
divljač, te zašiljeni komadi pravih grana koje su predstavljale primitivna koplja
koja su omogućavala da se divljač ulovi na određenom rastojanju tako da lovac
nije morao dolaziti u direktni kontakt sa često opasnim životinjama. Tadašnji
pračovjek uspijeva da proizvede prvi luk i strijelu, što je u to vrijeme značilo
ogroman iskorak za čitavo čovječanstvo. Tako opremljen lovac mogao je da ulo-
vi svoj plijen iz veće daljine pa samim tim da uspješnije i lakše obezbijedi hranu
za svoju porodicu. Usavršavanjem luka i strijele pri kraju ere efi
kasni domet
ovog oružja prelazio je granicu od preko 80 m.
Razvoj lovačkog oružja kroz istoriju čovječanstva nije bio tako brz i trajao je
milenijumima, da bi tek u 13. vijeku ( preciznije 1264. god. ), prvi put u Evropi,
bilo upotrijebljeno najprimitivnije vatreno oružje. Prva vatrena oružja, kojima je
barut paljen pomoću baklje, bila su teška i nepouzdana, tako da je prošlo neko-
liko vjekova dok lovačko oružje nije postalo praktično i upotrebljivo za uspješan
lov divljači. Sve do tih vremena za lov su se koristili luk i strijela, kasnije i samo-
strel kao mnogo efi
kasnije lovačko oružje. Višemilenijumska praksa učinila je da
su se u korišćenju ovog takozvanog hladno
g oružja, lovci toliko izvještili da su
pogađali divljač u trku ili pticu u letu, a njime su se upražnjavala i takmičenja u
gađanju mete.
Prva vatrena oružja su se sastojala samo od jedne bronzane cijevi, sa jedne
strane zatvorene, za koju se koristio tadašnji crni barut, te sloj kučine umjesto
čepa, pa zrno ili sačma i na kraju ponovo sloj kučine. Paljenje se vršilo bakljom
kroz rupu na dnu cijevi. Zapaljeni barut je svojim sagorijevanjem razvijao pri-
tisak koji je za to vrijeme velikom snagom izbacivao zrno ili sačmu u pravcu
nišanskog cilja. Prve puške su imale
primitivni drveni kundak kojim je puška
oslanjana na rame radi lakšeg nišanjenja.
Veliki napredak je načinjen kada je izmišljen autonomni sistem za paljenje
baruta u cijevi pomoću varnice sa kremena (kremenjača). Najveće dostignuće se
vezuje za 18. vijek (preciznije 1774. god.), kada su francuski stručnjaci pronašli
korišćenje živinog fulminata kao zapaljivog sredstva za paljenje baruta u cijevi.
To je bio ogroman napredak u razvoju i od tada dolazi do naglog razvoja va-trenog oružja koje se u to vrijeme koristilo za lov i ratovanje
Ne mnogo poslije toga napravljen je autonomni metak za vatreno oružje koji je
sadržao sve potrebne elemente: kapislu, čauru, barut, čep, zrno ili sačmu i po-
klopac, tako da se ubrzo prešlo na puške koje su punjene posebno pripre mljenim
mecima sa zadnje strane kroz zatvarač a zvale su se ostraguše. Tako se i došlo do
današnjih lovačkih pušaka koje se ne razlikuju mnogo. Puška sa prvim integra-
lnim metkom napravljena je u Francuskoj (Lefose). U integralnom metku je bila
kapisla, pa čak i udarna igla
kapisle čiji je jedan kraj virio iz boka dna metka. Ovu
iglicu udarao je čekić nabijajući je u fulminantnu smjesu kapisle i tako izazivao paljenje kapisle pa i barutnog punjenja (crnog baruta)